Er wordt door labels heel veel gereageerd op het
Spotify-nieuws van vorige week. Begrijpelijk, labels zien hun machtspositie verdwijnen. In dit tijdperk waarin de artiest veel meer macht krijgt, hoe kan een label nog steeds relevant zijn?
Vanuit mijn perspectief is een artiest veel meer dan alleen een muzikant met liedjes en albums. Het gaat om de waarde die fans toekennen aan een artiestenmerk, om
customer (fan) based brand equity. Bijvoorbeeld: Dat ik nu stiekem baal dat ik tóch geen €150 heb neergeteld om
Beyoncé te zien, is het effect van branding van het artiestenmerk.
Ik heb me altijd wel verbaasd over het principe van labels in dit tijdperk waarin de consument de macht heeft. Dat je als artiest per sé bij dat-en-dat label wil zitten. Natuurlijk zijn er enkele uitzonderingen waar het label voor een zeer gewenste brand spillover kan zorgen. Merken zoals Ninja Tune, Top Notch en Revealed hebben een positief effect op het artiestenmerk. Maar veel labels zijn beperkt tot een business-to-business functie: Als (potentiële) fans het label niet kennen, in hoeverre draagt het label dan bij aan de brand equity van een artiest?
Daarom geldt voor labels eigenlijk hetzelfde als voor artiesten: Muziek draait om merken, niet om rechten. Het gaat om de waarde die fans toekennen aan een merk, om customer based brand equity. Als een artiest bij een sterk labelmerk muziek uitbrengt, helpt dat de artiest. Alle andere functies van een label zijn zakelijk, alleen noodzakelijk voor de muzikale content van een artiest én bovendien niet alleen verkrijgbaar bij een label.
Labels, onderscheid je met een sterk labelmerk met een eigen fanbase. Op termijn is dat veel meer waard dan rechten en licenties op muziek van artiesten.
Tweet
Deel